Έχοντας ξεπεράσει το πρώτο τρίμηνο του 2022 η ελληνική κτηματαγορά βρίσκεται ακόμα σε σύγχυση έχοντας πόλεμο στην Ευρώπη και ταυτόχρονα ενεργειακή κρίση, παρά τις εκτιμήσεις ότι θα είχαμε μια αποκλιμάκωση του ύψους των μισθωμάτων στις αρχές του 2022.  

Πλέον οι μισθωτές απαιτούν το ακίνητο να έχει υψηλή ενεργειακή κλάση για μείωση του κόστους τους τόσο για οικιστική χρήση αλλά και για γραφειακούς χώρους. Ωστόσο η αιτία της σημερινής κατάστασης, εντοπίζεται πίσω στη περίοδο του 2009 και σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία από το 2005 μέχρι το 2012 η συνολική μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας ήταν της τάξεως του -70%. 

Όσο η οικοδομική δραστηριότητα είναι μειωμένη (αναμένεται να περιοριστεί και άλλο λόγο κόστους κατασκευής) και η ζήτηση για μίσθωση ποιοτικών ακινήτων είναι υψηλή θα πιέζει την αγορά για άνοδο των ζητούμενων ενοικίων. Στην οικονομία ωστόσο δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ήδη βλέπουμε επενδυτικές κινήσεις με πλήρη και ποιοτική ανακαίνιση και ταυτόχρονη ενεργειακή αναβάθμιση σε παλαιά διαμερίσματα με στόχο τη μίσθωση/ εκμετάλλευσή τους, που θα καλύψουν ένα μικρό κενό της αγοράς. Επίσης οι τράπεζες έχουν αρχίσει να δανειοδοτούν πιο έντονα την αγορά κατοικίας και καθώς τα μισθώματα είναι τόσο υψηλά είναι αναμενόμενο να είναι πιο ελκυστική η αγορά/ επένδυση διαμερίσματος. 

Ο κανόνας της προσφοράς και ζήτησης πάντα θα καθορίζει το επίπεδο τιμών και μάλιστα στα νότια προάστια που έχουν αποτυπωθεί οι υψηλότερες αυξήσεις αναμένεται να προστεθούν περί τις 10.800 κατοικίες μέσης επιφάνειας 110τμ δηλαδή πάνω από 1 εκατομμύριο τετραγωνικά μέτρα κατοικιών. 

Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία και την απογραφή του 2011 βλέπουμε: 

Βασικά αναμένουμε αύξηση των διαμερισμάτων ύψους 1% επί όλων των κατοικιών που υπάρχουν στην Αττική και στις κατοικίες προς μίσθωση αύξηση 7,5% και αν επικεντρωθούμε στα Νότια προάστια το ποσοστό αυτό μπορεί να τριπλασιαστεί. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το project του Ελληνικού θα προκαλέσει ανακατατάξεις ή πιο σωστά διορθώσεις στην αγορά των ακινήτων όχι μόνο στα νότια προάστια αλλά στην Αττική γενικότερα. 

Ταυτόχρονα με βάση τη Eurostat ένα ελληνικό νοικοκυριό δαπανάει πάνω από το 50% του εισοδήματος για τη μίσθωση και λειτουργία κατοικίας. Το απογοητευτικό είναι η σύγκριση με το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρώπη καθώς όχι μόνο έχουμε τη πρώτη θέση αλλά στη δεύτερη ακολουθεί η Ρουμανία που κατά μέσο όρο δαπανά μόλις το 29,4% του μέσου εισοδήματος για το κόστος της κατοικίας. 

Τα νούμερα αυτά δεν μπορούν να υποστηρίξουν την Ελληνική Οικονομία και θα αναζητηθούν λύσεις από τους καταναλωτές για να αντιμετωπιστεί αυτό, μάλιστα σε όλη την Ευρώπη έχουν υιοθετηθεί νόμοι για να προστατευτούν οι μισθωτές κυρίως για τις ευάλωτες ομάδες. 

Κλείνοντας πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η κτηματαγορά των μισθωμάτων έρχεται αντιμέτωπη με παρόμοια κατάσταση, και στις αρχές του 2000 η αύξηση των ενοικίων ήταν το ίδιο έντονη και μόλις έφτασε σε παράλογα οικονομικά επίπεδα (2004-2005) παρατηρήθηκε αύξηση του ενδιαφέροντος για αγορά αντί για μίσθωση που οδήγησε σε διόρθωση του ύψους των μισθωμάτων.